MIJN DORP. Frank Vanleenhove, de man die koning Filip leerde surfen: “Toen de Beach Boys hier optraden was Knokke-Heist even écht Californië”
Hij leerde koning Filip surfen en is de nieuwste hofleverancier van het land. Verder is er wellicht niemand in Knokke-Heist die Frank Vanleenhove (60) niét kent. De uitbater van Surfers Paradise en Lakeside Paradise neemt ons mee door zijn jeugdjaren, toont ons waar hij opgroeide en zegt waar hij nog van droomt. Tussendoor laat hij ook de mooiste en minst mooie kanten van Knokke-Heist zien.
Hier ben ik opgegroeid
“Ik ben geboren en getogen in Knokke-Heist en beleefde een zorgeloze jeugd. Het Zegemeer en het bos waar nu Scharpoord staat waren mijn speelterreinen en het groenplein waar nu petanque gespeeld wordt mijn voetbalveld. Als tiener breidde dit terrein zich uit over het ganse grondgebied, want ik was een buitenkindje en mijn fiets was mijn vrijheid. Ettelijke uren spendeerde ik met mijn skateboard in Duinbergen waar de gemeente de afdalingen verkeersvrij had gemaakt. Ik liep school in het Koninklijk Atheneum waar mijn vader studieprefect was. Toen ik het ouderlijk huis verliet, woonde ik achtereenvolgens in Duinbergen, Westkapelle en Heist. Toen al genoot ik van de vakantiesfeer die onze gemeente uitstraalt en maakte ik dankbaar gebruik van het volledige aanbod, vooral op sportgebied. Ik doorliep bij RKFC alle jeugdreeksen tot en met de reserven, ging zwemmen in de Swimming Pool, Binnenhof en later La Réserve, squashen in de Laguna en later Campo Sportivo en dook ook het toen nog bruisende nachtleven in : Number one, MD’s, Xenon, Dino’s, Stradivarius, Wiener Weinstübe, 050, stax, king, El gringo, bananas, Gin…”
Mijn favoriete plekje in de gemeente
“Zonder enige twijfel: de zee. Terwijl je dan ook niet rond het strand kunt natuurlijk. Ik beoefen er zowat elke watersport die je maar kan bedenken of die er in de loop der jaren bijkwam: windsurfen, surfen, kitesurfen, suppen, foilen in al zijn gedaantes… De zee is elke dag anders en op zee voel ik mij goed. Na elke sessie kom ik nog steeds met een brede smile het strand opgewandeld en draag ik die vibe een paar dagen of een week mee. Geen enkele andere sport die dit met mij doet. Zelfs ’s winters laat de zee mij niet los en gaan we ook regelmatig ijsberen.”
Mijn favoriete loop- of wandelroute en fietsplekje
“Ik ga zeer regelmatig lopen met Natalie, mijn echtgenote, en soms smeekt ze me echt om eens ergens anders te gaan lopen dan langs de dijk. Daar is zo veel te zien, en dan is er het verschil tussen zomer en winter. In de winter die eenzaamheid, gesloten zaken, rolluiken dicht… en ’s zomers die bruisende drukte. ‘s Morgens vroeg de badkarhouders die hun strand opzetten, de terrassen die tot leven komen. Ook met de mountainbike trekken we er veel op uit richting Park van Heist, de polders, de singletracks naar het Zwin en Oostende toe, de kustroute naar Breskens …machtig gewoon!”
Hier kom ik tot rust
“Ik vind het heerlijk om met de wind recht uit zee gewoon de kustlijn van Knokke-Heist af te varen. Al ben ik niet rustig van aard en wil ik altijd iets te doen hebben. Waar ik echt tot rust kom? Thuis in mijn bed dan maar (lacht).”
De dorpsgenoot die ik het meest bewonder
“De personen die ik het meest bewonder zijn in feite mijn familie waarmee ik zowel Surfers Paradise als Lakeside Paradise op de rails houd. Mijn dochter Joyce die van kleins af aan in de zaak rolde en nu volledig de klappen van de zweep kent, onze schoonzoon Quincy Lambert die mee stond aan de wieg van Lakeside Paradise en daar samen met mijn echtgenote Natalie het dagelijks management runt. Mijn vrouw zet ik dus op een speciaal voetstuk. Een normaal leven kan je dat van ons niet noemen. 7/7 en 24/24 uur ter beschikking zijn en als medezaakvoerder dagen kloppen van 18 uur. En dit allemaal zonder verpinken, terwijl we ook nog een huishouden hebben en twee kinderen moeten opvoeden. Ook slaagt zij erin mij een beetje in te tomen, wat soms wel nodig is. En ze doet dit allemaal met de glimlach en een eindeloos geduld. Een betere beste dorpsgenoot kan ik me niet inbeelden.”
Mijn favoriete café en restaurant
“Ontbijten doe ik graag bij Lebeau, Blé D’or en de Pain Quotidien. Lunch vind ik perfect bij Enso en de Cap Nord. Diner bij mijn boezemvriend Jean Van de Boudin Sauvage, bij triatlonvriend Fré van de Brasa, en ik kijk ook uit naar de opening van Bistro Mariette aan Schapenbrugge. Als het iets meer mag zijn dan graag Il Trionfo bij de Pungitores.”
Mijn favoriete winkel
“O’Neill is mijn levenslange sponsor dus Chill Out op de Lippenslaan. Wanneer Natalie het beu is om mij in surfy kledij te zien passeren we meestal bij Frans Boone Store, authentiek en top service. Buiten onze gemeente is dat dan weer Icarus Surfshop in Zeebrugge natuurlijk.”
Mijn mooiste moment of herinnering
“Een heel moeilijke vraag omdat mijn leven gelukkig genoeg tot nu toe een opeenvolging geweest is van mooie momenten. Een gebeurtenis die ik echter nooit zal vergeten is het optreden van de Beach Boys op 21 juli 1987 op de exacte plaats waar Surfers Paradise zich nu bevindt. Ik noem het nog steeds de heilige grond. Ik was toen ook organisator van het bijhorende Windsurffestival, maar de dag van het concert was het windstil, super warm en zonnig. Om de massa te vermijden ben ik toen met enkele vrienden per zodiac naar daar gevaren, surfboards mee, en hebben we de boot voor anker gelegd. Dan pas werd ons de omvang van dit event duidelijk: 15.000 man op het strand, een podium om U tegen te zeggen, met op de achtergrond al mijn opgetuigde windsurfzeilen die dienden als decoratie. We wurmden ons tot op de allereerste rij in bloot bovenlijf en genoten met volle teugen van de resem tophits die ze één voor één brachten. Knokke-Heist was op dat moment écht Californië.”
Met deze persoon heb ik de beste band in Knokke-Heist
“Mijn sterrenbeeld is tweeling en naar het schijnt streef je dan naar variatie, en dit is ook zo in mijn toch wel overwegend sportieve vriendenkring. Ik heb padel- voetbal- en volleyvrienden, surf-, windsurf- en kitevrienden maar de band die ik heb met mijn fietsvrienden is toch uniek. En dat zijn er heel wat, want ik ben aangesloten bij diverse fietsclubs: De Jumpers, De Bumpers, De Buuzestampers, De Maddies, De Molletjes…en meer recentelijk de coronatrappers. De band die je smeedt tijdens en na het fietsen is toch wel heel uniek.”
Het minst fraaie plekje
“Ik ben altijd heel bang geweest van de uitbouw van de haven van Zeebrugge. Een drukke wereldhaven naast een toeristische topgemeente is heel moeilijk te verzoenen. Als ik s’ nachts lig te slapen of ik bevind mij op de dijk en je hoort de havenactiviteiten… bangelijk toch? Het minst fraaie plekje is dan voor mij ook wat we noemen ‘de black mile’ – het stuk dijk in Heist tegenaan de haven. Ieder keer als ik daar loop voel ik toch wel mee met de mensen die daar een appartement of een zaak hebben, al zijn het er ondertussen al niet meer zo veel.”
Dit kan beter in mijn gemeente
“Van alle afgestudeerden in mijn klas denk ik dat we nog met drie zijn die hier konden blijven wonen. Had ik mijn ouders niet gehad, woonde ik ook niet op de plaats waar ik nu woon… Doordat Surfers Paradise reeds 35 jaar bestaat heb ik talloze jongeren er zien opgroeien en toen ze samen gingen wonen of trouwden heb ik ze één voor één zien vertrekken omdat ze geen geschikte woning vonden bij ons. Dat is jammer. Je ziet trouwens aan alles dat we nieuwe jonge mensen nodig hebben in onze gemeente, maar dat is een maatschappelijk probleem dat je zomaar niet in één twee drie oplost natuurlijk.”
Hier droom ik nog van in Knokke-Heist
“Het verwezenlijken van een Wave Pool in onze gemeente zou de kers op de taart zijn. Met Surfers Paradise en Lakeside Paradise staan we al op de wereldkaart, een kunstmatig meer waarop alle surfers op echte golven zouden kunnen surfen zou onze gemeente zonder enige twijfel een extra boost geven en jong volk naar hier trekken. We zouden onze naam als Surfhoofdstad alle eer aandoen en surfers van over heel Europa en de wereld zouden naar Knokke-Heist kunnen komen surfen.”
Dit is mijn huis
“In 1950 kregen mijn ouders de geniale inval om een stuk grond te kopen aan het Zegemeer, recht tegenover Hotel La Réserve. Daar ben ik opgegroeid, in villa Euclides, naar de stelling van Euclides omdat mijn vader leraar wiskunde was. Toen we het huis verbouwden behielden we de naam en kon ik verder genieten van de omgeving: aan het water, centraal gelegen dicht bij de zee, en toch dichtbij alles. We pasten het huis een beetje aan conform onze levensstijl en samen met Natalie hoop ik dat onze kinderen Faye en Ike er een even onbezoedelde jeugd kunnen beleven.”
NL 
FR 
EN 
DE